Η αίσθηση ότι ο χρόνος που ζούμε είναι λίγος, πολύτιμος και δανεικός έχει φωτίσει και τις σχέσεις μου. Κάθε άνθρωπος που με τράβαγε στη λάσπη απομακρύνεται απλά και γρήγορα. Τώρα (στη φωτεινή και ακίνητη στιγμή αυτής της κόλασης που, αν έχεις μάτια, μπορείς να τη δεις και σαν τον υπαρξιακό ροδόκηπο του Έλιοτ), τώρα είναι ώρα για φίλους κι αγάπη. Για χαμόγελα και φιλιά. Ειλικρίνεια κι ενωμένες δυνάμεις. Είμαι σίγουρη ότι δεν συμβαίνει μόνο σε μένα. Στο φως του κεραυνού διακρίνουμε ξανά τι είναι πρώτο και τι δεύτερο. Τι άξιο να το ζεις και τι ανάξιο και να το αναφέρεις. Τώρα, η κορυφαία αξία της ανθρώπινης ζωής, η φιλία, παίρνει την κεντρική θέση που της αναλογεί. Αλίμονο στους μισάνθρωπους.
Κάθομαι, λοιπόν, στο σπίτι και νιώθω την απλή χαρά που η Δευτέρα θα μου καταρρακώσει. Με τις μάχες της επιβίωσης. Τη βομβαρδισμένη πόλη. Τους άστεγους και τους ζητιάνους. Τους άνεργους και τους στριμωγμένους.
Λέω στον εαυτό μου: φίλη μου, όσο ακόμα έχεις αίμα στο χέρι σου, κίνα το χέρι σου. Όσο μπορείς ακόμα να πιεις ένα ποτήρι κρασί, πιες το. Όσο δεν πεινάς και δεν χρωστάς, είσαι ελεύθερος.
Αύριο είναι μια άλλη μέρα.
Αναστασία Κατσικογιάννη – Μπάστα.
Συγγραφέας-ποιήτρια.
